ADINI BİLMEDEN SEVDİM

(şiir:Muammer Erkul, yorum: şiiradamı)

Ben, seni; adını bilmeden sevdim. Ve, “var”lığınla gülüşünü...

Ben seni, yaşını bilmeden, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.

Ve, “yar”lığa süzülüşünü.

Ben seni, sesini duymadan sevdim...

Ve duymadan nefesini.

Ben seni adını bilmeden sevdim...

Ama; sevdim!..

Üşüyüşünü sevdim...

Üşüyüşünü sevdim onüçüncü ayın ilk günü;

“Gel, ısıt” deyişini!..

Bekleyişini sevdim beşinci mevsimin gün bitimlerinde, bilerek gelmeyeceğimi...

Akşam alacalarının gönlüne yürüyüşünü sevdim...

Ve, kıpırtısız, karanlığa gömülüşünü sevdim.

Bir de;

“Gel, ışıt” deyişini!..

Ben seni, adını bilmeden sevdim.

İhtiyacım... Cevabım...

İsimler koydum sana; bahar yelim, çiçek tarlam... Gökkuşağım, ışığım... Kuşkanadım, pembe rüyam, çiy tanem...

Seni, adını bilmeden sevince öğrendim; seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem...

...Sevdim işte!

Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim... Yani bilmeden sevdim deden yaşında mıyım, torununla akran mı!

Ben seni, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.

Ben seni, sesini duymadan sevdim.

Ve hatta öğrenmeye korkarken, bilmeye kıyamazken seni...

...seni sevdim.

Seni sevdim.

İçime salıncaklar kurdum gönlümün ipleriyle...

Oturdun, sallayamadım; dokunurum diye korkumdan!

Dolaştın boynuma bir sarmaşık gibi; okşayamadım.

...Koklayamadım!

Dalgalarını taramamış olan parmaklarım yabancı saçlarına...

Ve hâlâ bilmiyorum, gözlerin ne renk?.. Hangi yıldızlar mahpus içinde?

Ve ben sana hâlâ seni sevdiğimi söyleyemedim!..

Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden... Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden...

...seni bilmeden sevdim.

Seni, “bilmeden” sevdim!

Senin olmadığın ve benim olmadığım bir sokaktaki köşebaşında çarpıştı duygularımız!

Döküldü içindekiler ve döküldü içimdekiler...

Sen yoktun orda ve ben de yoktum;

Ama sevda vardı!

Ve, ben; seni adını bilmeden sevdim

Muammer Erkul