kimsesizdik belki ama yine de kendimizdik
karnımızın aç olması umurumuzda değildi
sokak aralarında tanrı yüzü gülüşlerimiz
acılara meydan okuyan cüretimiz vardı
idamların gölgesinde çocuk olduk bilmeden
ve postal kokusu pasta kokusundan çoktu
genzimize sinmiş puştlukların leş kokusu
kendimizdik ama kimse olamadık
aşkların bile yasaklandığı caddeler gördük
köhne dolmuşlarda kaçamak bakışlar
ağaç altında geleceği konuşmalar
bildiğimiz bir şey vardı "yasaklar"
hani dönsem diyorum yeniden o yıllara
hıncımı alsam beynimi karartanlardan
yollara ışıklar döşesem çocuk yüzlü
kırları bayırları neşeyle sulasam
Görünmeyen zincirler zihnimi bırakır mı
ah bilinmezliğin sonsuz köleliği
ve kara cehalete bulanmış her yanımız
hangi milleti yüzlerle milyonları yenen?
susmayın, kararttığınz yarınlarımızı anlatın
konuşun, kıydığınız bütün çocukluklar için...şiiradamı
Yayınlar hakkında görüş ve düşüncelerinizi yorum olarak yazabilir, bloğumu takibe alabilir, mail listemize kaydolabilirsiniz. Beğendiğiniz yazıları sosyal sitelerde paylaşarak dostlarınızı haberdar edebilirsiniz. Geldiğiniz için teşekkürler.
0 yorum:
Yorum Gönder