UÇ KUŞUM

sonuncuydu bu ilk olan
habersiz birbirinden
suskun kuşlar tünedi
bulutlar tümden küstü
sokaklara vurduk yüklemleri
harf harf bir yoksulluktu
açtık ama aşıktıkta
tüm sefiliğiyle yaşadık
kötü kokarak seviştik
seviştikçe durulaştık
başka bir kavgaydı bu
insan olarak insan yaratmak
sonra avuçlarımız terledi
fırtınalar gizlenmişti içlerine
kent bizi safra sanıyordu
okuduğumuz romanların
hiçbir karakteri biz değildik
kimsesizliğe öykündük
kimsesizleri anlamak adına
canımızı yaktık van'ımızda yananlar için
gözyaşlarımız bir aktı
sırılsıklam olduk ihanetin vahasında

uç şimdi kuşum, özgürlüğün sinesi seni bekliyor
üç kırık kalem, gidişine coşkulu yaslar döşeniyor...şiiradamı