__SANAYİ ÇOCUKLARI__

elleri kirli, yüzleri kirli çocuklar tanıdım
şehir sanayisinde, tamirci yanında
soğuk demircide, kaportacıda, karosercide
Egsozcuda, marangozda, matbaada
yırtık pabuçlarına dolarken kar suyu
yüzlerinde doğum sancısı gibi gülümsemeleri
delik ceplerine doldurulmuş yaşamları vardı.
sofraya konan çorbada tuzları,
her lokmada alın terleri, bir de bilgelikleri
mevsimine göre oynanan oyunlarda
varsın uçurtması olmasındı
kız kardeşinin yeni mintanı vardı ya
Annesinin yeni yazması ne hoş olmuştu
eskisinde bin yama pare pare yüreği gibi

ağırdı sanayi çocuğu olmak, çalışmak
dükkanı süpürmek, toz kaldırmamak
müşteriye çay getirmek, tabure çekmek
sabah uykularını yastık kılıfına tıkıp
kırpık gözlerle, gecenin sarhoşu yollara düşmek
varoşun çocukları, kentin avmleri gibi yürek taşır
ağlamayı bilmez, ayıptır, adama yakışmaz
küçük bedenlerinde bir devdir onlar
hata yapmaya görsün, ustanın şamarı
ensede şimşek çakar, yer yerinden oynar
yine de en büyük mutluluktu o ustadan
üç beş kuruş tayin paras haftalığı almak

kirli çocuklar tanıdım yürekleri par-ı pak
o kirli yüzler vatanın yarınlarını aydınlatacak...şiiradamı