Tüm yaşanmışlıklarımız geçti gözümün önünden, gülüşün, tatlı konuşmaların, güzel mimiklerin. Hayatımın bütün boşluklarını bir anda dolduruşun. Yokluğunun boşluğunda ne yapacağımı düşündüm. Tam sana alışmışken, varlığına sarılmışken, hayatın acılarını varlığınla tatlandırmışken, bu sebepsiz gidişin ölümün diğer şekli oldu benim için.
Ne ağlayabildim, ne sevinebildim. Kötü bir karamsarlığın orta yerinde, gözlerinle, hayalinle başbaşa kaldım. Dondurucu bir sensizlik sardı bütün bedenimi. Yokluğunun vurgunu bütün organlarımı uyuşturdu. Benden ilk kopan yüreğim oldu. Yokluğuna kesilmiş yüreğim, düşlerime düştüğü an tuz buz oldu. Ben artık ben değilim..
İnanmıyorum artık ne sana, ne başkasına. Hiç bir göz bana hiç birşey anlatamıyor. Yalnızlığımla nikah tazeledim gidişinle, yeni bir karanlık çektim üzerime. Kendi cehennemimde kendi cezamı çekiyorum. Sana aşık olmamın karşılığı, düşsüz uykular, karabasan geceler, ağlamalara boğulmuş boş oda.
Farklılığın farkımdı, farksız birisi oldum sayende. Artık sende benim için heryerdeki herhangi birinden farksızsın.
şiiradamı
0 yorum:
Yorum Gönder